Flarden
Een afgewassen grijs T-shirt met op de voorkant ‘Stay hungry!’, een jeans die op bepaalde plaatsen hersteld is en op andere gewoon gescheurd, stevige hoge schoenen, een baard van enkele dagen, warrig haar …
“Bovendien, als u het niet erg vindt … Ik ben nogal op mezelf gesteld. Ik stel u en mevrouw op prijs als werkgever, maar we hoeven daarom geen vrienden te worden. D’accord?”
“En voor een goeie babbel, kan je altijd bij mij terecht”, knipoogt ze. “En voor meer ook …”, voegt ze er schalks aan toe, terwijl ze opstaat om de tafel af te ruimen.
Simon kijkt Pierre serieus aan: “De een is knap, de ander heeft leiderscapaciteiten. Ik heb het allebei. Ik kan er ook niks aan doen.” Ze schieten beide in de lach en een stevige handdruk volgt. Pierre kan weinig anders dan zijn vertrouwen schenken aan de vreemde man waarvan hij, behalve zijn voornaam, niets weet.
Wat later komt Simon Marie tegen in het restaurant als hij van het toilet komt. ”Excuses Marie, ik wou je daarnet niet in verlegenheid brengen.” "Dat is niks, hoor”, antwoordt ze opnieuw blozend. “Plagen is liefde vragen”, vult ze aan terwijl ze verdergaat naar de keuken.
Hij geeft Pierre een hand en Sandrine een zoen. “Bedankt voor alles!” Sandrine kijkt Pierre aan en vraagt stilletjes: ”Dit was toch niet het laatste dat we van hem gezien hebben? Dat klonk als een afscheid.”
